Druppels zijn net diamanten.

Druppels zijn net diamanten.

Op een klein groen bankje,
In de tuin van dakpannen.
Aan een prachtig grote fontein.
Waar ik mee heerlijk kan ontspannen.
Kijk naar de stralen in de lucht.
Lijken net van helder glas,
en de druppels van diamant.
Waaraan ik mij steeds verzucht.

De wereld achter de druppel.
Is anders dan waar ik ben.
Lijkt daar alles te vervormen.
Tot een ideaal die alleen ik ken.
Wat zou ik daar graag heen willen.
In de druppel, anders dan hier.
Alles dat steeds anders is.
Waar het leven niet zal trillen.

Ik reik mijn hand naar de druppel.
En open hem als een hek.
Waar de druppel zacht op valt.
Alles komt nu op zijn plek.
Maar na enig tijdje wachten.
Is mijn ideaal weggevloeid.
En zie ik de wereld, alleen nog maar.
Hoe het is, zoals we dachten.

Het beeld is weggevaagd.
Laat alleen de koelte achter.
Het bedrog van de diamant.
Daar leek de wereld veel zachter.
Mijn wensen zijn voorgoed verbrandt.
Ik zal ze nooit meer zien.
Want iedere druppel lijkt van glas.
Maar is nooit een diamant.