van Diary of a Tree.
Zachtjes laat ik mijn armen tegen de ruiten tikken, en maak een melodie in de wind.
Achter het kleine ronde raam zit een kind, met een klein rond gezichtje, rode wangen en blader-groene ogen. Hij zit aan een tafel, met daarop een brandende kaars. De vlam staat roerloos stil.
Hij schrijft. Wat zou hij schrijven, vraag ik me af? Met de wind laat ik een van mijn ogen meevoeren door het open raam naar binnen. De wind blaast met kracht door de kamer. De kaars staat stil. De bladzijden ritselen niet. Het enige geluid is het gekras van een pen over het zachtgele papier.
Ik beland op de tafel, naast de zwijgende kaars.
Het kind schrijft door, zonder op te kijken.
Ik schuif nog wat dichter naar het boek, zodat ik kan zien wat er op staat.
Met sierlijke letters schrijft het kind zijn verhaal. De woorden dansen over de bladzijden, totdat ze uiteindelijk hun geschikte plaats hebben gevonden.
De schok die ik beleef is groter dan de orkaan die ik heb gevoeld. Groter dan de aardbeving die mijn voeten deels uit de grond trokken. Groter dan het water die tot aan mijn oksels reikte.
De inkt dringt door in de bladzijden van het boek. Zo diep, dat zelfs na het verbleken de woorden nog kunnen worden gelezen. De bladzijden ritselend van angst en verdriet. Zo bang dat het boek zichzelf herschrijft.
Maar de woorden kunnen de boodschap niet verbergen. Het verdriet zit in het papier gegrift, en is niet van plan ooit te verdampen.
Het kind schrijft verder. Het boek huilt het uit. De vlam van de kaars kan het niet verdragen, en vormt flikkerende schaduwen op de muur.
Ik voel een traan, over bij bruine huid glijden, dat langzaam verdwijnt in de aarde.
Het kind schrijft verder. Zonder zich ook maar bewust te zijn wat er werkelijk op papier staat. Of zou hij het toch weten? De inkt, moedeloos vloeiend over het papier, probeert in een wanhoopspoging, de laatste brief te laten mislukken. Het mag niet, het kan niet. Het is nog te vroeg.
Ik zwaai hevig met mijn armen door de lucht en klets nog harder tegen het raam. Het glas breekt in duizend stukken, en verspreidt zich over de vloer. De wind waait als een bezetene door het huis.
De kaars staat stil, en de bladzijden ritselen niet. Ook ik laat me niet meevoeren door de wind.
Ik staar voor me uit, volledig van de wereld. Moedeloos, omdat ik niets kan doen.
Het kind pakt zijn teddybeer, en verlaat de tafel, met de zwijgende kaars en het angstige boek.
Het loopt naar het ronde raam. En kijkt naar mij. Een traan ontsnapt uit zijn ogen, en valt op mij.
Het volgende dat ik zie is dat het kind alleen nog maar omringt wordt door lucht. Mijn armen proberen hem op te vangen, maar ze reiken niet ver genoeg. Een rood kleed bedekt het gras, dat zich van schrik terug trekt, diep in de grond. En neemt op den duur, het kleine kind mee.
Verslagen trek ik mijn armen terug, en sluit mijn ogen van verdriet.
En slechts alleen de wind kan mij in beweging brengen, laten mijn bladeren ritselen en tikt tegen het raam. En alleen de laatste woorden zullen de winden met zich mee brengen.
‘’Mam, pap’’………………’’ ik ben niet bang meer’’.
Zachtjes laat ik mijn armen tegen de ruiten tikken, en maak een melodie in de wind.
Achter het kleine ronde raam zit een kind, met een klein rond gezichtje, rode wangen en blader-groene ogen. Hij zit aan een tafel, met daarop een brandende kaars. De vlam staat roerloos stil.
Hij schrijft. Wat zou hij schrijven, vraag ik me af? Met de wind laat ik een van mijn ogen meevoeren door het open raam naar binnen. De wind blaast met kracht door de kamer. De kaars staat stil. De bladzijden ritselen niet. Het enige geluid is het gekras van een pen over het zachtgele papier.
Ik beland op de tafel, naast de zwijgende kaars.
Het kind schrijft door, zonder op te kijken.
Ik schuif nog wat dichter naar het boek, zodat ik kan zien wat er op staat.
Met sierlijke letters schrijft het kind zijn verhaal. De woorden dansen over de bladzijden, totdat ze uiteindelijk hun geschikte plaats hebben gevonden.
De schok die ik beleef is groter dan de orkaan die ik heb gevoeld. Groter dan de aardbeving die mijn voeten deels uit de grond trokken. Groter dan het water die tot aan mijn oksels reikte.
De inkt dringt door in de bladzijden van het boek. Zo diep, dat zelfs na het verbleken de woorden nog kunnen worden gelezen. De bladzijden ritselend van angst en verdriet. Zo bang dat het boek zichzelf herschrijft.
Maar de woorden kunnen de boodschap niet verbergen. Het verdriet zit in het papier gegrift, en is niet van plan ooit te verdampen.
Het kind schrijft verder. Het boek huilt het uit. De vlam van de kaars kan het niet verdragen, en vormt flikkerende schaduwen op de muur.
Ik voel een traan, over bij bruine huid glijden, dat langzaam verdwijnt in de aarde.
Het kind schrijft verder. Zonder zich ook maar bewust te zijn wat er werkelijk op papier staat. Of zou hij het toch weten? De inkt, moedeloos vloeiend over het papier, probeert in een wanhoopspoging, de laatste brief te laten mislukken. Het mag niet, het kan niet. Het is nog te vroeg.
Ik zwaai hevig met mijn armen door de lucht en klets nog harder tegen het raam. Het glas breekt in duizend stukken, en verspreidt zich over de vloer. De wind waait als een bezetene door het huis.
De kaars staat stil, en de bladzijden ritselen niet. Ook ik laat me niet meevoeren door de wind.
Ik staar voor me uit, volledig van de wereld. Moedeloos, omdat ik niets kan doen.
Het kind pakt zijn teddybeer, en verlaat de tafel, met de zwijgende kaars en het angstige boek.
Het loopt naar het ronde raam. En kijkt naar mij. Een traan ontsnapt uit zijn ogen, en valt op mij.
Het volgende dat ik zie is dat het kind alleen nog maar omringt wordt door lucht. Mijn armen proberen hem op te vangen, maar ze reiken niet ver genoeg. Een rood kleed bedekt het gras, dat zich van schrik terug trekt, diep in de grond. En neemt op den duur, het kleine kind mee.
Verslagen trek ik mijn armen terug, en sluit mijn ogen van verdriet.
En slechts alleen de wind kan mij in beweging brengen, laten mijn bladeren ritselen en tikt tegen het raam. En alleen de laatste woorden zullen de winden met zich mee brengen.
‘’Mam, pap’’………………’’ ik ben niet bang meer’’.
» Dagboek van de bomen.
» KEEP BALI CLEAN
» Diary of a Tree.
» Blauw IJs.
» Kolibrie's. (Vlinders)
» Witte Bloesem.
» Potje zeep maken.
» Dusty.
» Scruff.
» De Danseres.
» Het Meisje met de Parel.
» Angry Lady.
» De Dame met de Hermelein.
» De Laatste Roos.
» E(ternal) Book.
» Lijst met symbolen.
» Vuurwerk voor Kinderen.
» Mobile Maken van IJzerdraad.
» Feestdagen.