van Witte Bloesem.
De lente hangt in de lucht.
Ik beweeg mezelf door de tuin, achter ons oude huis. De bloemen beginnen al boven te komen, en de bladeren komen uit hun knop. Sommige planten staan al volop in bloei. Een beetje te vroeg, maar uitbundig.
De heerlijk warme lentebries waait door de takken van de oude eiken langs het weggetje achter ons huis. De bomen kijken uit over een prachtig groen grasveld, met hoge halmen, waar zo nu en dan een klaverzuring te vinden is.
Dwars door het veld, loopt een kleine sloot, met zacht kabbelend water.
Zachtjes laat ik mezelf door het water glijden, maar heel even, om te zien hoe warm het is.
Maar warm is het zeker niet. Het water is nog maar een paar graden boven nul, en te koud om lekker te kunnen pootje baden.
Vroeger deed ik dat dikwijls, heerlijk met de voeten in het koude verfrissende water. Soms ging ik zelfs kopje onder. Dat waren mooie tijden.
Ik volg de windstroom en kijk verder rond in de tuin. Tussen de hoge rozenstruiken en de lavendel staat de appelgaard. Roze bloesem hebben ze. Allemaal, behalve eentje. Eentje is wit. Helder wit, zoals de wolken aan de lucht. Witte Bloesem. Oma zei altijd dat ze uit de hemel kwamen, voor elk goed mens is er een. Ze wachten het hele jaar in de grond, totdat ze kunnen veranderen tot witte bloesems. Daarna laten ze los en voeren ze mee met de wind, om uiteindelijk in de hemel te komen, en daar weer te veranderen in mensen. Als geschenk laten ze een appel achter, een glanzende rode appel. Als klein kind vroeg ik me wel eens af waarom de appels van de witte bloesem zo lekker smaakten, maar nu begrijp ik het. Jammer genoeg is de vorige appelboom met witte bloesem dood gegaan. Ik heb er dagen om gehuild en dacht dat er nu nooit meer mensen naar de hemel gingen.
Maar oma wist me weer op te beuren. Ze vertelde dat er soms een bloesem op de aarde achter blijft. Deze mensen zijn heel speciaal. Ze planten zich in de grond en worden een nieuwe appelboom, een witte. En dat gebeurde ook.
Oma werd de nieuwe appelboom, een week nadat de oude dood was gegaan.
En elk jaar konden we weer genieten van de heerlijke appels, die nog lekkerder smaakten omdat ze van oma waren.
Daarna brak de oorlog uit. De witte bloesem bloeide al die jaren niet meer, en trok zich terug in de grond. Nooit meer heb ik zo’n lekkere appel als voor de oorlog geproefd. De appelgaard werd vernietigd door grote grijze projectielen, die uit de donkere wolken uit de hemel vielen. Ze lieten grote rokende gaten achter, waar de overgebleven wortels treurig uit staken. Heel soms kwam er weer een takje naar boven kijken, maar die werd vertrapt door de grote voetstappen van de soldaten met hun geweren. Elke keer huilde ik, met horten en stoten. Bleef uren zitten in het gat, wanhopig met het planten van nieuwe appelpitjes. Maar ze durfden niet, ze durfden niet meer te groeien.
Sindsdien heb ik alleen maar binnen gezeten, in de donkere schuilkelder van ons huis.
Mam en pap die wanhopig de nieuwsberichten volgden op de radio. En opa en ik, luisterend naar het gebulder van bommen, bomen die omvielen en het geluid van tikkende geweren in de verte.
Aan het eind van de oorlog heb ik wekenlang in de tuin gezeten. Wachtend op nieuwe appelbomen die omhoog moesten komen. Eentje voor oma, opa en mams en paps. Maar ze kwamen niet.
Verdrietig dwaal ik verder door de tuin. Ik laat mezelf op de grond zakken, in een kuil in het zwarte zand.
De wind blaast het fijnkorrelige zand over mij heen.
Plots komt er een windstoot uit de witte wolken. Met kracht slaan de armen van de wind, tegen de witte bloesem. Elk bloemetje wordt meegevoerd door de wind. Ze lijken te lachen.
Ik keer me om, en kijk nog eenmaal naar de appelboom, die op zijn zij op het pad ligt. De takken liggen over de grond verspreid, en de wortels steken uit boven de grond.
Ik trek mij terug en sluit mijn ogen, en wacht tot de volgende lente.
Jaren later, schijnt de zon door de takken van de bomen. Een klein meisje loopt door de tuin, achter het oude huis. De bloemen beginnen al boven te komen, en de bladeren komen uit hun knop. Sommige planten staan al volop in bloei. Een beetje te vroeg, maar uitbundig.
Tussen de hoge rozenstruiken en de lavendel staat de appelgaard. Roze bloesem hebben ze. Allemaal, behalve eentje. Eentje is wit. Helder wit, zoals de wolken aan de lucht.
Het kind gaat zitten voor de boom, en speelt met het gras. Ik laat een van mijn witte bloesems los, en geef het aan het kind. Als geschenk zullen er appels overblijven, glimmende rode appels, die nog lekkerder smaken, omdat ze van mij zijn.
De lente hangt in de lucht.
Ik beweeg mezelf door de tuin, achter ons oude huis. De bloemen beginnen al boven te komen, en de bladeren komen uit hun knop. Sommige planten staan al volop in bloei. Een beetje te vroeg, maar uitbundig.
De heerlijk warme lentebries waait door de takken van de oude eiken langs het weggetje achter ons huis. De bomen kijken uit over een prachtig groen grasveld, met hoge halmen, waar zo nu en dan een klaverzuring te vinden is.
Dwars door het veld, loopt een kleine sloot, met zacht kabbelend water.
Zachtjes laat ik mezelf door het water glijden, maar heel even, om te zien hoe warm het is.
Maar warm is het zeker niet. Het water is nog maar een paar graden boven nul, en te koud om lekker te kunnen pootje baden.
Vroeger deed ik dat dikwijls, heerlijk met de voeten in het koude verfrissende water. Soms ging ik zelfs kopje onder. Dat waren mooie tijden.
Ik volg de windstroom en kijk verder rond in de tuin. Tussen de hoge rozenstruiken en de lavendel staat de appelgaard. Roze bloesem hebben ze. Allemaal, behalve eentje. Eentje is wit. Helder wit, zoals de wolken aan de lucht. Witte Bloesem. Oma zei altijd dat ze uit de hemel kwamen, voor elk goed mens is er een. Ze wachten het hele jaar in de grond, totdat ze kunnen veranderen tot witte bloesems. Daarna laten ze los en voeren ze mee met de wind, om uiteindelijk in de hemel te komen, en daar weer te veranderen in mensen. Als geschenk laten ze een appel achter, een glanzende rode appel. Als klein kind vroeg ik me wel eens af waarom de appels van de witte bloesem zo lekker smaakten, maar nu begrijp ik het. Jammer genoeg is de vorige appelboom met witte bloesem dood gegaan. Ik heb er dagen om gehuild en dacht dat er nu nooit meer mensen naar de hemel gingen.
Maar oma wist me weer op te beuren. Ze vertelde dat er soms een bloesem op de aarde achter blijft. Deze mensen zijn heel speciaal. Ze planten zich in de grond en worden een nieuwe appelboom, een witte. En dat gebeurde ook.
Oma werd de nieuwe appelboom, een week nadat de oude dood was gegaan.
En elk jaar konden we weer genieten van de heerlijke appels, die nog lekkerder smaakten omdat ze van oma waren.
Daarna brak de oorlog uit. De witte bloesem bloeide al die jaren niet meer, en trok zich terug in de grond. Nooit meer heb ik zo’n lekkere appel als voor de oorlog geproefd. De appelgaard werd vernietigd door grote grijze projectielen, die uit de donkere wolken uit de hemel vielen. Ze lieten grote rokende gaten achter, waar de overgebleven wortels treurig uit staken. Heel soms kwam er weer een takje naar boven kijken, maar die werd vertrapt door de grote voetstappen van de soldaten met hun geweren. Elke keer huilde ik, met horten en stoten. Bleef uren zitten in het gat, wanhopig met het planten van nieuwe appelpitjes. Maar ze durfden niet, ze durfden niet meer te groeien.
Sindsdien heb ik alleen maar binnen gezeten, in de donkere schuilkelder van ons huis.
Mam en pap die wanhopig de nieuwsberichten volgden op de radio. En opa en ik, luisterend naar het gebulder van bommen, bomen die omvielen en het geluid van tikkende geweren in de verte.
Aan het eind van de oorlog heb ik wekenlang in de tuin gezeten. Wachtend op nieuwe appelbomen die omhoog moesten komen. Eentje voor oma, opa en mams en paps. Maar ze kwamen niet.
Verdrietig dwaal ik verder door de tuin. Ik laat mezelf op de grond zakken, in een kuil in het zwarte zand.
De wind blaast het fijnkorrelige zand over mij heen.
Plots komt er een windstoot uit de witte wolken. Met kracht slaan de armen van de wind, tegen de witte bloesem. Elk bloemetje wordt meegevoerd door de wind. Ze lijken te lachen.
Ik keer me om, en kijk nog eenmaal naar de appelboom, die op zijn zij op het pad ligt. De takken liggen over de grond verspreid, en de wortels steken uit boven de grond.
Ik trek mij terug en sluit mijn ogen, en wacht tot de volgende lente.
Jaren later, schijnt de zon door de takken van de bomen. Een klein meisje loopt door de tuin, achter het oude huis. De bloemen beginnen al boven te komen, en de bladeren komen uit hun knop. Sommige planten staan al volop in bloei. Een beetje te vroeg, maar uitbundig.
Tussen de hoge rozenstruiken en de lavendel staat de appelgaard. Roze bloesem hebben ze. Allemaal, behalve eentje. Eentje is wit. Helder wit, zoals de wolken aan de lucht.
Het kind gaat zitten voor de boom, en speelt met het gras. Ik laat een van mijn witte bloesems los, en geef het aan het kind. Als geschenk zullen er appels overblijven, glimmende rode appels, die nog lekkerder smaken, omdat ze van mij zijn.
» Dagboek van de bomen.
» KEEP BALI CLEAN
» Diary of a Tree.
» Blauw IJs.
» Kolibrie's. (Vlinders)
» Witte Bloesem.
» Potje zeep maken.
» Dusty.
» Scruff.
» De Danseres.
» Het Meisje met de Parel.
» Angry Lady.
» De Dame met de Hermelein.
» De Laatste Roos.
» E(ternal) Book.
» Lijst met symbolen.
» Vuurwerk voor Kinderen.
» Mobile Maken van IJzerdraad.
» Feestdagen.