van Blauw IJs.
Het winterse landschap glimt in het zonlicht. De minuscule sneeuwkristallen glimmen als diamanten, en de lange ijspegels laten zich van hun mooiste kant zien.
Kleine bladeren komen door de sneeuw naar buiten kijken. En enkele vogels zoeken brood dat onder de sneeuw verborgen ligt. Ik heb medelijden met hun. Ik pak een stuk brood uit mijn zak, en geef het stukje voor stukje aan de vogels. Ieder van jullie krijgt wat, denk ik.
De vogels stortten zich op het brood, alsof dit het laatste maal is dat ze krijgen.
Toen het brood op was, vlogen de vogels al kwetterend weer weg, opzoek naar een nieuwe maaltijd.
Wat zou ik graag achter jullie aanwillen. Vliegend naar boven, hoger en hoger naar de zon.
En misschien wel een plaatsje vinden, waar ik me kan settelen.
Ik loop door naar het vijvertje tussen de bomen.
De fontein is tijdens het stromen bevroren en laat een prachtig kunstwerk zien, die als kristallen boven het water uitkijken. Op de vijver ligt een glimmende laag ijs.
De vele treurwilgen langs de vijver hebben hun takken vastgezet in het ijs. Alsof ze stabiliteit zochten en reikten naar de warmte van het water onder hen.
Ik kijk naar de vijver. Het ijs heeft een hemelsblauwe kleur, en de warmte van de zon, op een helderblauwe dag zonder wolken aan de lucht. Een dag als vandaag.
Het lijkt een eindeloze blauwe diepte, waar nog veel ontdekt kan worden, en waar er voor iedereen plaats is.
Ik leg mijn hand op het glas. Het voelt koud aan. Het warme water en al het mooie daar beneden is onaanraakbaar. Beschermd door de dikke laag glimmend kristal.
Een paar luchtbellen rijzen omhoog vanuit de diepte, en zoeken vluchtig naar een uitgang , net als ik.
Dikkopjes spelen met de luchtbellen. Ze zwaaien met hun staarten en botsen steeds met hun tere hoofdjes tegen het azuurblauwe glas. Ze schrikken van de kou en sprintten weer naar beneden. Naar de helder blauwe diepte.
Voorzichtig ga ik op het glas staan. Ik schuifel over het gladde ijs. Misschien kan ik de warmte ook voelen.
Maar het is tevergeefs. De glazen barrière onder mijn voeten laat me niet door.
Ik voel de koude ijzige wind. De wind die me in mijn leven nog niets heeft gegeven. Niemand heeft me iets gegeven, geen warmte, geen liefde en geen geluk.
De koude ijzige wind maakt plots plaats voor de warmte. Een zachte stroom glijdt over mijn gezicht en streelt. Zoiets fijns heb ik nog nooit meegemaakt. Maar het is van korte duur.
Ik huil. Mijn tranen maken kleine gaatjes in het ijs.
Maar plots zie ik iets liggen. Een tak, een tak die van de boom is afgewaaid en hier nu voor mijn voeten ligt. Het is een sleutel, denk ik. Naar het blauw.
Ik steek de tak vol kracht in het ijs. Het glas kraakt jammerend. Ik probeer het nog een keer, nu met nog meer kracht. De tak glijdt door het ijs en raakt het water. Ik voel de warmte, het leven door de tak naar mijn lichaam stromen. Ik draai de sleutel om. Het ijs scheurt. De barrière onder mijn voeten begeeft het. Enkele seconden zweef ik in de lucht. Dan val ik in het water.
En het is zo warm. Zo heerlijk en tintelend warm. Warmer dan alles daarboven.
Ik zwem nog een stuk dieper, en voel een stroom warm water langs mijn gezicht strelen.
Ik voel de dikkopjes langs mijn handen.’’ Ik zwem met jullie mee’’.
Steeds dieper wil ik gaan. Naar het eeuwige blauwe water.
Ik voel dat er nog maar een ding is die mijn weg kan versperren. De vervuilde lucht van boven.
Zonder te aarzelen blaas ik de lucht met kracht naar buiten.
De luchtbellen vliegen naar boven. Ze ontsnappen via de poort die ik heb gemaakt.
De wereld is van jullie, denk ik, en het water is van mij.
Ik voel mijn lichaam tegensputteren. Het wil de lucht van boven, van de wereld. Maar die is er niet.
Ik lach in mezelf.
En heel langzaam zink ik naar beneden. Naar de vogels en de zon. Naar het warme blauwe ijs.
Het winterse landschap glimt in het zonlicht. De minuscule sneeuwkristallen glimmen als diamanten, en de lange ijspegels laten zich van hun mooiste kant zien.
Kleine bladeren komen door de sneeuw naar buiten kijken. En enkele vogels zoeken brood dat onder de sneeuw verborgen ligt. Ik heb medelijden met hun. Ik pak een stuk brood uit mijn zak, en geef het stukje voor stukje aan de vogels. Ieder van jullie krijgt wat, denk ik.
De vogels stortten zich op het brood, alsof dit het laatste maal is dat ze krijgen.
Toen het brood op was, vlogen de vogels al kwetterend weer weg, opzoek naar een nieuwe maaltijd.
Wat zou ik graag achter jullie aanwillen. Vliegend naar boven, hoger en hoger naar de zon.
En misschien wel een plaatsje vinden, waar ik me kan settelen.
Ik loop door naar het vijvertje tussen de bomen.
De fontein is tijdens het stromen bevroren en laat een prachtig kunstwerk zien, die als kristallen boven het water uitkijken. Op de vijver ligt een glimmende laag ijs.
De vele treurwilgen langs de vijver hebben hun takken vastgezet in het ijs. Alsof ze stabiliteit zochten en reikten naar de warmte van het water onder hen.
Ik kijk naar de vijver. Het ijs heeft een hemelsblauwe kleur, en de warmte van de zon, op een helderblauwe dag zonder wolken aan de lucht. Een dag als vandaag.
Het lijkt een eindeloze blauwe diepte, waar nog veel ontdekt kan worden, en waar er voor iedereen plaats is.
Ik leg mijn hand op het glas. Het voelt koud aan. Het warme water en al het mooie daar beneden is onaanraakbaar. Beschermd door de dikke laag glimmend kristal.
Een paar luchtbellen rijzen omhoog vanuit de diepte, en zoeken vluchtig naar een uitgang , net als ik.
Dikkopjes spelen met de luchtbellen. Ze zwaaien met hun staarten en botsen steeds met hun tere hoofdjes tegen het azuurblauwe glas. Ze schrikken van de kou en sprintten weer naar beneden. Naar de helder blauwe diepte.
Voorzichtig ga ik op het glas staan. Ik schuifel over het gladde ijs. Misschien kan ik de warmte ook voelen.
Maar het is tevergeefs. De glazen barrière onder mijn voeten laat me niet door.
Ik voel de koude ijzige wind. De wind die me in mijn leven nog niets heeft gegeven. Niemand heeft me iets gegeven, geen warmte, geen liefde en geen geluk.
De koude ijzige wind maakt plots plaats voor de warmte. Een zachte stroom glijdt over mijn gezicht en streelt. Zoiets fijns heb ik nog nooit meegemaakt. Maar het is van korte duur.
Ik huil. Mijn tranen maken kleine gaatjes in het ijs.
Maar plots zie ik iets liggen. Een tak, een tak die van de boom is afgewaaid en hier nu voor mijn voeten ligt. Het is een sleutel, denk ik. Naar het blauw.
Ik steek de tak vol kracht in het ijs. Het glas kraakt jammerend. Ik probeer het nog een keer, nu met nog meer kracht. De tak glijdt door het ijs en raakt het water. Ik voel de warmte, het leven door de tak naar mijn lichaam stromen. Ik draai de sleutel om. Het ijs scheurt. De barrière onder mijn voeten begeeft het. Enkele seconden zweef ik in de lucht. Dan val ik in het water.
En het is zo warm. Zo heerlijk en tintelend warm. Warmer dan alles daarboven.
Ik zwem nog een stuk dieper, en voel een stroom warm water langs mijn gezicht strelen.
Ik voel de dikkopjes langs mijn handen.’’ Ik zwem met jullie mee’’.
Steeds dieper wil ik gaan. Naar het eeuwige blauwe water.
Ik voel dat er nog maar een ding is die mijn weg kan versperren. De vervuilde lucht van boven.
Zonder te aarzelen blaas ik de lucht met kracht naar buiten.
De luchtbellen vliegen naar boven. Ze ontsnappen via de poort die ik heb gemaakt.
De wereld is van jullie, denk ik, en het water is van mij.
Ik voel mijn lichaam tegensputteren. Het wil de lucht van boven, van de wereld. Maar die is er niet.
Ik lach in mezelf.
En heel langzaam zink ik naar beneden. Naar de vogels en de zon. Naar het warme blauwe ijs.
» Dagboek van de bomen.
» KEEP BALI CLEAN
» Diary of a Tree.
» Blauw IJs.
» Kolibrie's. (Vlinders)
» Witte Bloesem.
» Potje zeep maken.
» Dusty.
» Scruff.
» De Danseres.
» Het Meisje met de Parel.
» Angry Lady.
» De Dame met de Hermelein.
» De Laatste Roos.
» E(ternal) Book.
» Lijst met symbolen.
» Vuurwerk voor Kinderen.
» Mobile Maken van IJzerdraad.
» Feestdagen.