Het bos Huilt.

Het Bos Huilt.

Net als elke dag loop ik door het bos.
Kijkend naar de bladeren die vallen, en de knoppen die er weer aankomen.
Het is leuk om het bos te zien veranderen. Van niets tot groene bladeren. Van groene bladeren tot een kleurenspel en van een kleurenspel weer naar niets.
Maar er is iets vreemds aan de hand.
Het bos voelt erg vochtig, het lijkt zelfs of het regent. Door het dak van bladeren vallen steeds kleine drupjes. Ik kijk naar de lucht, maar zie geen wolken.
Plots zie ik een jonge boom, tussen grote braamstruiken. In de stam zit een snee, waar langzaam water uit drupt. Hoe kan dat nu gebeurt zijn. Ik kijk naar een andere boom. Ook daarin zit een snee.
Ik kijk omhoog en zie overal water naar beneden komen. Dit kan geen toeval meer zijn. Iemand heeft dit op zijn geweten.
Overal waar ik loop, zie ik steeds weer grote inkepingen in de bomen.
Het maakt mij erg verdrietig en met elke boom die ik zie, word ik kwader.
Opeens zie ik een schim tussen de struiken. Een puntig voorwerp schiet uit de bosjes vandaan, ik kan hem nog maar net ontwijken. Er komt een man uit de bosjes die dreigend voor mij komt staan. Hij is helemaal nat en ziet er wanhopig uit. Ik doe voor de zekerheid een stap naar achteren.
'Niet kan zeggen, ik niet weten, gevoel, weg, gooien', zegt de man. Ik kijk hem verbaasd aan .
De man rent weg, en pakt zijn mes weer op. Hij komt weer op mij af rennen.
Ik begin het nu een beetje warm te krijgen. De man gaat steeds sneller en sneller, en komt gevaarlijk dicht bij mij.
Ongeveer twee meter voor mij komt hij tot stilstand. Hij trekt mij mee aan mijn arm naar een boom en snijd er een stuk uit. Het vocht dat er uit spuit gooit hij op zijn gezicht.
De man kijkt er heel treurig bij. 'Hel', zegt hij plots, en komt weer drijgend op mij af met het mes.
Ik kijk hem bang aan. Maar de man lijkt dit symbool niet te begrijpen.
Hij grabbelt even in zijn zak, en haalt daar een pen uit. Hij geeft hem aan mij. 'Pen, pen', zegt hij.
Ik schud mijn hoofd. Dan begint de man te huilen, en rent hard weg. 'Niemand wil de hel, niemand wil mijn pen', schreeuwt hij. Ik kijk hem nog even verbaast na en besluit maar snel naar huis te gaan. Weg van hier in ieder geval. Met grote passen loop ik naar het hek en doe hem open. Voor de zekerheid zet ik een stok tussen het hek. Zo kan de man mij in ieder geval niet volgen.
En terwijl ik naar huis loop hoor ik nog steeds, niemand wil hel, niemand wil pen.

De volgende dag ben ik het voorval al weer een beetje vergeten. Ik pak de krant en begin te lezen.
'Man van vierenveertig jaar gevonden in het bos'. Ik schrik me kapot. Snel trek ik mijn jas aan en loop naar het bos. Daar zie ik een horde mensen treurig staan kijken. Het bos is bezaaid met bloemen.
Plots zie ik een foto van de overledene, het was de man van gisteren.
Ik loop verder door het bos, de mensen om mij heen vertrekken.
Bij een boom, met een grote inkeping, staat een kaars. Ik ga ervoor staan, vouw mijn handen en bid tot hem. Er valt een druppel uit de snee van de boom. Ik kijk naar boven en zie de wind zachtjes ritselen. Dan hoor ik weer het geschreeuw van de man, dat langzaam verdwijnt in het bos.
Niemand wil de hel, niemand wil mijn pen. Wil de hel, wil mijn pen. Wil mij helpen. Pen.